Β) Από την άλλη, ο μέσος όρος Ζωής του ανθρώπου έχει αυξηθεί σημαντικά με αποτέλεσμα τα ίδια αυτά Ταμεία να πρέπει να συνταξιοδοτήσουν και να υποστηρίξουν Ανθρώπους 10 ή 15 χρόνια ακόμη, πράγμα το οποίο δεν είχαν υπολογίσει, με αποτέλεσμα να χάνουν πολλά χρήματα. Για παράδειγμα: στη δεκαετία του 60 υπολόγισαν πως ο 30άρης εργαζόμενος, με τα τότε δεδομένα και πίνακες θνησιμότητας, θα ζήσει ως τα 75, όπου και μέχρι τότε θα συνταξιοδοτείται. Όμως, με την εξέλιξη της επιστήμης ο 30άρης αυτός θα ζήσει άλλα 10-15 χρόνια, πράγμα που ρίχνει το Ταμείο εκτός προϋπολογισμού… Αυτό σε συνδυασμό με την προηγούμενη παράγραφο, αποτελεί τις 2 πιο σημαντικές παραμέτρους μαρασμού των Δημόσιων Φορέων
Γ) Ας μην ξεχνάμε πως πολλοί από τους εργαζόμενους δουλεύουν παράνομα, χωρίς να "κολλάνε ένσημα",όπως λέμε, πράγμα που και χρεώνει τα Ταμεία (πχ επείγουσες νοσηλείες κλπ) και μάλιστα χωρίς να υπάρχει καμία εισφορά, και κινεί την οικονομία χωρίς κανείς να συνεισφέρει. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι και το θέμα της κακής διαχείρισης από τις εκάστοτε πολιτικές κυβερνήσεις (αναφέρομαι διακομματικά και όχι πολιτικά).
Αυτοί οι λόγοι, όπως είπαμε, έχουν συμβάλλει στη σημερινή εικόνα των Δημόσιων Υπηρεσιών και συγκεκριμένα των Δημόσιων Ταμείων και Νοσοκομείων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου